Over waarheden, veiligheid, hoge duinen…, én fluo!!!

Net zoals het verslag van gisteren zie ik mij, als vrije, objectieve en onbezoldigde verslaggever verplicht om het verslag van vandaag ook en nogmaals aan te vangen met ‘waarheden’.
Dat actie als gevolg reactie heeft, wist Newton ons in zijn derde wet reeds uitvoerig uit te leggen. Uw bescheiden reporter heeft hiervoor onvoldoende grijze massa, grijze haren teveel, al is er hiervan ook al niet te veel meer op overschot. Ter zake nu!

Onze klacht bij de VVVZM (Vlaamse Vereniging Voor Zandmannen) van gisteren mag  gerust de actie genoemd worden. In slaap vallende avonturiers met vermoeide hoofden vol dromen van alle geweldig  beleefde, ervaringen én vooral ‘in slaap blijvend’  beschouw je dan maar als ‘dé reactie’.
Jawel! Gisteren deed de zandman zijn strooiwerk meer dan naar behoren. Ook wij leerden van de dag daarvoor en nodigde het moeilijk slaap vattend gezelschap meteen uit om de intrek te nemen bij onze ‘échte man’ Peter. Wetende dat Peter versterkt was met de nieuwe krachten met nog zo een zekerheid als onze turnleraar Tom, leek ons dat een aanpak die met de extra inspanning van ‘de zandman’ vruchten zou afwerpen. Het resultaat loog er dus niet om.

De plasprocessie bleef uit, kwam héél traag op gang. Geen toiletfille te melden op het ochtendnieuws in Oostduinkerke. En toch bleven de biedebakskes ook nu weer droog, al moet ik ook nu weer één uitzondering vermelden om de regel te laten kloppen, kwestie van juist te blijven. Vermits luitenant juf Tine gisteren de kajuit opgeschoond en weer droog gekregen had konden wij haar deze taak met een gerust hart nogmaals toevertrouwen.
Aan Nicole en hare Hugo vertrouwden we het ochtendgezang ook met véél vertrouwen toe. Na enkele ‘ Hé Kopje(s) koffie’ en een ‘Goeie morgen, morgen’ of twee, drie, veel keer kwam ons volkje avonturiers weer op gang.

Plas, was, poets, kleren aan, schoenen aan de voeten, kam, borstel door het haar, hier en daar een medicijn of een verzorgingske, kamer op orde, rugzak klaar! Ook een jas ging mee want de onstuimige wind haalde de koelte van de zee en blies frisse lucht onze richting uit, verder landinwaarts. Dan de deur uit richting eetzaal. Ook nu weer bergen brood, ontbijtkoek,  beleg, water, melk en chocomelk om nadien weer onze picknickboterhammen  klaar te maken en toe te voegen aan de rest van de reeds vooraf klaargemaakt picknickpakketten.
Klaar dus om van wal te steken en in een lange rij naar het strand. Onderweg namen we afscheid van juf Greet die huiswaarts keerde. Vast en zeker met héél wat fijne herinneringen., wij aan haar en zij zeker aan die toffe  ‘Klavertje drieënzestigers’.

Net op het enorme strand aangekomen, na het kiezen van ons plekje,  verscheen onze taxi voor vandaag, stipt op tijd!  Een tiptop in orde zijnde vierenzeventig jaar oude Amerikaanse landingsboot was ons transportmiddel voor vandaag. Onze stuurvrouwen, de juffen en eerste bootsman, meester Tom, stelde veiligheid boven alles! Omwille van de sterke wind besloten ze na overleg met de kapitein van dienst om voor de kust door de golven te rijden met het sterke amfibievoertuig en de diepere zee te mijden. Maar dat deed niets af aan de geweldige pret en de fantastische beleving aan de rand van woelig schuimende zee. Integendeel op een wat meer ontspannen genoten onze avonturiers van  het voertuig, de kracht van de golven en het spattende water, van het zicht van de ruwe zee en de helderblauwe lucht, maar ook van elkaar. Om beurt een groep te water en ééntje aan wal, netjes verdeeld, iedereen volle bak genieten!
Het was weer snel middag en we scharrelden al ons hebben en houden bij elkaar om buiten aan de Hoge Duin te gaan picknicken.

Weer zo een waarheid!
Hoge Duin, zeg dat wel!
De waarheid is dat in Oostduinkerke ze je de steilste en mulligste kuitenbijters voor de voeten gooien. Na een maaltijd, naar goede gewoonte, armen en benen strekken en de hoge duinen op en in. Het zal je niet verwonderen dat het ook een waarheid is wanneer we jullie vertellen dat wij de toppen van hoge duinen als laatsten bereikten. De energie geraakte niet op de duinen werden ei zo na bijna platgelopen. Beschouw het ook maar als een waarheid dat bij de terugkeer  onze kinderen als het ware een ‘ hoge duin ‘ importeerden in onze vertrekken. Peter sprak van een échte zandstorm die door de gangen en de kamers trok. Vast en zeker zal er hier en daar een hoopje in de valiezen terecht komen. Al dat ravotten eisten zijn tol, de brandstof geraakte op . Een stevige maaltijd zou nu meer dan welkom zijn.
Eerst orde in de kamers en valiezen voorbereiden om nadien opgetut voor ‘Dé Fluofuif’ aan te schuiven aan de tafels in de eetzaal. Tomatensoep en jawel, dé énige, échte, onvervalste, ‘mij gedacht’, dé beste goulash en hét beste stoofvlees met de beste frieten  van uren aan Vlaamse Kust à volonté.

Eindigen doet deze tevreden neerpenner van al deze mooie en schitterende belevenissen met wat anders dan weer een  waarheid.
Het gaat dadelijk keitof en leuk worden die Fluofuif!
Een waarheid als een ‘zeekoe’!

Beeld en verslag morgen via dit vertrouwde kanaal!!!

Van de falende zandman, dé rit en voeten herkennen !!!

Het is met een aangrenzende zekerheid dat er aan de kust kapers zijn!
Maar evenzeer is het een waarheid als een koe dat je voor zand ook best terecht kan aan de kust.
Dat de zandman hier dus op zijn best zou moeten zijn is net zo een evidentie als het bezoek van de kerstman op Kerstmis. Onze avonturiers vielen dus ‘niet’ op het veld van eer, maar ‘wel’ in de stee van rust. Voor enkelen nochtans moest de zandman nog eens terug komen en kon een hele schop zand zelfs geen zware ogen veroorzaken. Dan maar onderbrengen in de kamer van geen zandman, maar een échte man, Peter.
Toen keerde eindelijk ook onze verdiende rust terug.
Het eerste uur van de nieuwe dag was toen reeds gepasseerd.

Ouwe trouwe van dienst zijnde Nicole en hare Hugo vervulden nog steeds met evenveel zin hun ochtendtaak en daar klonk “Goeie morgen, morgen” gevolgd door “Hé kopje koffie”. Dat kopje koffie hadden wij te danken aan onze “allesvoorziener”.
Een échte man, dé échte man, dé Peter!
Aan dat kopje koffie waren we wel toe.
Het was meteen zoeken naar het eerste klachtenformulier.
Die zandman van dienst, ook al speelt hij een thuismatch, hij heeft er niets van gebakken.
Dus klacht aan zijn broek!

Vóór vijf uur deze vroege, grijze ochtend, zelfs de vogels waren niet goed wakker en wisten niet wat ze zagen, toen reeds begon de plasprocessie. Het enige voordeel was dat waarschijnlijk hierdoor de bedden droog bleven al moest de uitzondering mijn stelling toch bevestigen. Een vlugge en kordate begeleidershand herstelde de droge situatie weer zo als voorheen. Voor onze vroege avonturiers was Nicole en haar zingende Hugo dus nog steeds dé gekende kwelling, maar deze keer ook een ware verlossing. Het wassen en poetsen kwam eindelijk op gang en bracht het avontuurlijk gezelschapje al snel aan de ontbijttafel.

Naast het ontbijt werd er ook een picknickmaaltijd klaargemaakt.
Vandaag trokken we er namelijk de ganse dag op uit.
De wijde Westhoek in, de nieuwe belevenissen tegemoet!
Onze taxi in de vorm van een op en top in orde zijnde toeristentrein stond vandaag in voor de verplaatsingen. Vriendelijk, doch uitbundig, werden de passanten langs ons kusttraject begroet en zij, op hun beurt wuifden en riepen vrolijk, vriendelijk terug. Deze geanimeerde rit hield een eerste keer halt aan het “NAVIGO-Nationaal Visserijmuseum van Oostduinkerke”.
Nadat alle formaliteiten en wat afgepingel door eerste kapitein ter zee Juf Malou volbracht waren was het nog even wachten op  de gidsen. Wat er toen aan kennis en beleving voor onze ogen een oren aangeboden werd was in één woord gewoon fantastisch! We maakten kennis met de Vlaamse vissersfamilie, de heroïsche IJslandvaarders en de garnaalvissers te paard. We leerden vistechnieken kennen en zagen de verschillende vissersnetten. Hoe een schip gebouwd werd heeft voor ons nu geen geheimen meer. Ook het vissershuis leerden we kennen, vanbinnen en vanbuiten! We zagen prachtige schilderijen en tekeningen, een echte boot en we konden zelfs onder de vloedlijn dalen om kennis te maken met heel wat knappe, echte Noordzeebewoners. Onze gids legde ons alles haarfijn uit, verklaarde teksten en gaf duiding bij voorwerpen van pijp tot kompas. Je kan er van op aan het, “NAVIGO-Nationaal Visserijmuseum van Oostduinkerke” is wanneer je aan zee bent, meer dan de moeite waard om nog eens een bezoek te plannen.

Onze toeristentaxi stond ons reeds op te wachten. De vriendelijke Franstalige bestuurder bracht ons op een veilige, maar weer eens een uitbundige rit tot op het strand van De Panne. Vandaag was het strand onze picknicktafel, de mooie blauwe zee en de blauw, witte lucht met een nu uitgesproken doorbrekende zon het decor voor een deugddoende, zelf klaargemaakte picknick. Géén Spaanse siëstatoestanden, even benen en armen losgooien om er nadien écht voor te gaan. Echt plezier en avontuur. Van gocart rijden tot nu zelf de meest onwaarschijnlijke bokkensprongen maken op de Rolls Royce  van kasteel- en trampolinespringen van de ganse kust. Nadien, weer door de opbrengst van het afpingelen van eerste kapitein ter zee Juf Malou en haar luitenants , een lekker ijsje en geloof me, vandaag, kon deze avontuurlijke dag ook al weer niet meer stuk. We besloten met de  voetjes in het koele water en kregen zo een lekkere verfrissing in de nu warme zomerse zon. Een telefoontje van onze Franstalige bestuurder en zie daar kwam onze olijke taxi reeds aangebold. Ook nu werden de kustgangers  op ons pad vrolijk en vriendelijk begroet .
Wij lieten heel dikwijls vriendelijk, lachende en grappig  wuivende mensen, jong en oud, achter ons en naderden zo, zonder het goed door te hebben onze thuishaven.

Snel dan de rugzakken droppen en naar de eetzaal waar een lekkere maaltijd reeds voor ons klaarstond. Je raad nooit wat het keukenteam nu weer als verrassing voor ons in petto had? Inderdaad, daar stond hij reeds op ons te wachten, dé énige, échte, onvervalste, ‘mij gedacht’, dé beste Lekkerbek met het beste ijs van uren aan Vlaamse Kust! Wij dus ‘weer’ een ijsje, maar beperkt want, jawel,  overdaad schaadt !

Het douchemoment heeft nu plaats gehad voor de oudste avonturiers, terwijl er eveneens druk telefonisch overleg plaats vindt met de VVVZM (Vlaamse Vereniging Voor Zandmannen) en wij inmiddels het beste hopen en jullie met een opdracht weer  tot morgen wensen.

Herken je de voeten van jou avonturier, laat het ons weten???
Wij proberen de GDPR-richtlijnen zo goed mogelijk na te leven en zo weinig mogelijk expliciete persoonsbeelden te posten. 

Dan misschien maar voetjes herkennen   ;-)